muzyx

Byłem zdumiony, kiedy Niania Castle przerzuciła mnie na kolanach, podwinęła spódnicę i mocno uderzyła mnie w pośladki. Oburzenie nie było nawet drugą emocją, która wysunęła się na pierwszy plan. Myślę, że moją drugą reakcją było zdumienie. Dlaczego mi to robiła? Spotkaliśmy się zaledwie pół godziny wcześniej. Do tej pory okazywała mi tylko życzliwość i współczucie. Teraz krzywdziła mnie, chociaż instynkt podpowiadał mi, że leży jej na sercu moje dobro, jakkolwiek je postrzegała, i że była pierwszą osobą w moim życiu, która troszczyła się o mnie, a władze jej za to nie płaciły.

Moje pośladki pulsowały i paliły pod wpływem tego początkowego klapsa. Niania Castle miała silną rękę i najwyraźniej nie był to pierwszy klaps, który zadała. Zatrzymała się po uderzeniu, może na trzydzieści sekund, chociaż wydawało się, że trwało to dłużej. Potem, kiedy próbowałem wstać, jej lewa ręka trzymała mnie pewnie w miejscu. Trzy kolejne wallopy nastąpiły szybko po sobie, zanim ściągnęła moje majtki. Na to upokorzenie po raz pierwszy zaprotestowałem.

Życie nie potraktowało mnie życzliwie, a moją zwykłą reakcją na świat była brawura i przemądrzałość pozornie twardej dziewczyny. Ale w ciągu ostatnich kilku tygodni zmiażdżył mnie potrójny czar obojętnych ciosów. Teraz byłem tak nisko, że ból i upokorzenie związane z laniem minęły bez protestu; to upokorzenie obniżoną bielizną z opóźnieniem sprowokowało moją odpowiedź.

Miałam kilka dni, a nie tygodni, kiedy ktoś, być może moja matka, zostawił mnie jako słabe i niedożywione dziecko na progu Domu Dziecka Parkside Wood. W historii domu byłam dopiero trzecią bezimienną wychowanką. Myślę, że pierwsi dwaj byli chłopcami nazwanymi alfabetycznie jako Adam i Barry. To zostawiło mi literę C. W pełni władze nazwały mnie Christina Parkside Wood, ale zwykle byłam znana jako Tina Wood.
Jako dziecko byłam zbyt chora, aby ktokolwiek chciał mnie adoptować. Później moja postawa i uraza prawdopodobnie odstraszyły pary, które mogły mnie adoptować, a także potencjalnych rodziców zastępczych. Zostałem w Parkside Wood do moich szesnastych urodzin, kiedy system wyrzucił mnie w świat, jakbym był śmierdzącą konsekwencją wczorajszej kolacji.

Przez następne sześć lat walczyłem o przetrwanie, bez wsparcia, w nędznym mieszkaniu i źle płatnej pracy w ślepej uliczce. Teraz miałem dwadzieścia dwa lata i byłem w poważnych tarapatach.

Moje nowe kłopoty zaczęły się, gdy pod koniec lipca mój uparty gospodarz podwyższył czynsz za moją brudną kawalerkę. W tym samym tygodniu supermarket, w którym układałem półki, zredukował mi godziny. O ile mogłem zobaczyć, moją jedyną nadzieją było ubieganie się o świadczenia państwowe. Poczta tego dnia przyniosła mi zimny i obojętny list z informacją, że nie mam prawa do pieniędzy podatników. Język służby cywilnej był dla mnie zbyt niejasny, abym mógł podążać za tokiem rozumowania
Dziewczyna? – zapytała.

– To też nie to, panienko. To jest to.

Wręczyłem jej zmięty list. Dopóki nie udzieliłem jej odmowy przyznania świadczeń przez ministerstwo, nie zamierzałem nikomu udostępniać dokumentu ani jego treści. Ale pani nosiła minę osoby, która załatwiłaby kłopoty, gdyby ktokolwiek mógł. Obraz nieproszony przypomniał sobie baśniową matkę chrzestną Kopciuszka. Przez chwilę wyobrażałem sobie, jak machała różdżką, uwalniając kaskadę gwiazd, która zamieniała bezdusznych urzędników służby cywilnej w konie, by przyciągnąć mój powóz na bal. Minęły lata, odkąd cokolwiek z bajki przyszło mi do głowy. Mimo nieszczęścia zachichotałem. Pani spojrzała na mnie ostro, unosząc jedną brew.

– Czy panna C.P. Wood jest twoją starszą siostrą? zapytała, stukając w list.

– Nie, panienko. Jestem C. P. Wood.

– Złożyłeś podanie o zasiłek państwowy? Ile masz lat?

– Dwadzieścia dwa, panienko.

– Naprawdę? Jakie to niezwykłe. Możesz być czternastolatką.

„Miałem zły start w życiu, panienko, na wpół zagłodzony i pozostawiony na wyciągnięcie ręki. Moje ciało nigdy w pełni nie wróciło do zdrowia”.

„Patrząc w twoje oczy, widzę, że twój duch też nigdy w pełni nie doszedł do siebie. Mój dom jest niedaleko stąd. Dołączysz do mnie na herbatę i ciasto, a potem będziemy mogli zastanowić się, co musimy zrobić”. Jej słowa brzmiały bardziej jak polecenie niż zaproszenie, które mogłem przyjąć lub odrzucić. Spojrzała ponownie na list. „Twój adres na Lancaster Street nie jest zachęcający”.

– To kawalerka, panienko, niezbyt ładna.

— Nazywam się Niania Castle. Możesz nazywać mnie Niania. A co oznaczają twoje inicjały CP?

„Christina Parkside, Niania. Ludzie nazywają mnie Tina”.

„Chodź, Christina”.

Niania Castle otoczyła mnie ramieniem w pasie i zgarnęła z ławki w parku. Bez żadnego świadomego zamiaru z mojej strony, znalazłem się truchtem u jej boku, gdy szła szybko ścieżką, przez bramę i na ulicę. Kilkanaście kroków zaprowadziło nas do jej frontowych drzwi, czarnych z błyszczącą mosiężną kołatką w kształcie głowy lwa. To była doskonała lokalizacja, a my
W tym momencie, z zaskoczeniem, udzieliłem głosu szorstkiemu i niemądremu przekleństwu.

Działalność Gerry'ego Blackstone'a obejmowała supermarket, w którym pracowałem. Kiedyś odwiedził sklep i za namową kierownika przygotowaliśmy się na jego przybycie, jakby był członkiem rodziny królewskiej. Spędziłem cały dzień na czyszczeniu i polerowaniu wózków drucianą wełną i cuchnącym kleikiem, ciężką i niepotrzebną pracą, która powodowała ból pleców i śmierdzących palców.

Niania Castle usiadła na najbliższym krześle, chwyciła mnie pewnie za prawy nadgarstek, mocno położyła lewą rękę na mojej talii i pociągnęła mnie do przodu i w dół. Zanim zarejestrowałem jej zamiary, znalazłem się na jej kolanach, na dole do góry. Od niechcenia, jakby to była najbardziej naturalna rzecz na świecie, podciągnęła moją spódnicę do góry, aby odsłonić bieliznę. W tym moje zamiłowanie do minispódniczek nie było moim przyjacielem. Dłuższe ubranie lepiej broniłoby mojego tyłka, choć oczywiście nie pokonałoby Niani. Niemal natychmiast mocne uderzenie uderzyło mój prawy pośladek. Uderzenie jej otwartej dłoni w mój zad okropnie zabolało. Zaskoczony ani nie protestowałem, ani nie walczyłem o ucieczkę. Dopiero po tym, jak zatrzymała się na jakieś pół minuty, spróbowałem się uwolnić. Niespodziewanie silna lewa ręka niani trzymała mnie w napięciu, podczas gdy ona wykonywała kolejne trzy uderzenia, z zaledwie sekundą między każdym a następnym, naprzemiennie między moim lewym i prawym policzkiem. Moje pośladki pulsowały i paliły. Potem poczułem, jak chwyta gumkę wokół moich bioder i zaczyna ściągać moje majtki.

"Hej!" Zaprotestowałem na tę nową zniewagę. "Co ty robisz?"

To było, jak sądzę, pytanie retoryczne, niemniej jednak niania odpowiedziała.

– Obnażam ci tyłek, Christina, żebym mogła dać ci klapsa, na co zasługuje każda dziewczyna, jeśli wymówi straszne słowo, którego użyłaś.

„Ale mam dwadzieścia dwa lata i nikt nie powierzył ci mojej władzy!”

„Ktoś musi się o ciebie troszczyć, Christino, i przyjąłem na siebie tę odpowiedzialność. Ani słowa, młoda damo, dopóki nie skończę twojego pierwszego lania”.

Wyczułem, że przez „pierwsze lanie” miała na myśli pierwsze lanie, jakie mi da, bez odniesienia do możliwości, że ktoś inny uderzył mnie wcześniej w tyłek. To zdanie sugerowało, że to nie będzie moja ostatnia sesja na jej kolanach. Taka była władza, którą dowodziła, nie kwestionowałem jej prawa do ukarania mnie, ani nie próbowałem ponownie powstać, zanim skończyła. Klap za mocnym klapsem piekł mi pupę.
Założenie było takie, że Niania Zamek był zatrudniony do opieki nad dziećmi zamożnej rodziny, która musi tu mieszkać. Jednak kiedy weszliśmy do korytarza, stwierdziłem, że dom był dziwnie spokojny jak na dom rodzinny. Nie było porozrzucanych zabawek ani innych pamiątek dzieciństwa. Najgłośniejszym dźwiękiem było tykanie zegara dziadka obok zabytkowego stołu z telefonem.

— Przypuszczam, nianiu — powiedziałem — że dzieci muszą być daleko.

"Nie ma dzieci, Christina. Mieszkam tu sam."

— Ale czy nie jesteś nianią?

„Już nie potrzebuję pracy, chociaż czasami tęsknię za młodym życiem, abym pokierował. Jeśli jesteś zainteresowany, opowiem ci o tym, gdy będę robił herbatę. A może wolisz opowiedzieć mi swoją historię”.

— Nie, nianiu, wolałbym usłyszeć o twoim życiu.

W rzeczywistości nie miałem wielkiej ochoty poznawać sytuacji Niania Castle, ale zdecydowanie nie chciałem myśleć o swoim życiu. Siedzenie w tym cichym domu z filiżanką herbaty było w tym momencie szczytem moich ambicji.

Zdziwiłem się, słysząc chichot niani.

— Czy jest jakiś żart, nianiu? Zapytałam.

„Niezupełnie, myślałem tylko o Marianne, ostatniej młodej osobie, którą miałem pod moją opieką. Miała wiele do powiedzenia o sobie”.

„Może cieszyła się przyjemniejszym życiem niż moje”.

Niania zaprowadziła mnie do kuchni, której umeblowanie mocno kontrastowało z korytarzem. Nic tutaj nie miało patyny starości, a jednak było na swój sposób staromodne. Stół nakryty Formica i dopasowane do niego krzesła należały do mojego dzieciństwa z lat pięćdziesiątych. Niania Castle napełniła czajnik, położyła gwizdek na jego dziobku, zapaliła zapałkę, zapaliła gaz i zagotowała wodę na kuchence.

„W pewnym sensie jestem pewna, że Marianne miała przyjemniejsze życie niż twoje” — odpowiedziała Niania. - Przynajmniej jako córka pana Blackstone'a nie miała zmartwień finansowych.

– Gerrym Blackstone? Zapytałam.

- Byłabyś bardziej uprzejma, gdybyś nazywała go panem Blackstone, Christina, ale masz na myśli właściwą osobę.
that decision, but their refusal was all too clear.

I sat on a park bench weeping; the heartless letter crumpled in my hand.

When I felt an arm about my shoulder, my first thought was that a boy was trying his luck with a vulnerable girl. I shrugged off the consoling hand before detecting a light floral perfume identifying my comforter as a woman.

"I'm sorry," I said, holding back my tears for a moment.

My moisture-blurred vision obscured the woman and, indeed, the entire park. They say that eyes are the windows of the soul. If so, my soul was looking through steamed up windows. I made to wipe my eyes with the back of my hand.

"No," a woman's voice said. "Don't do that."

She spoke quietly, but her voice conveyed more authority than any I'd previously heard. I had, on occasion, defied teachers, and Parkside Wood staff, but disobeying that voice was inconceivable. I halted my hand an inch or so from my face.

"Here," she added, "use this."

I felt someone press soft fabric into my grasp. When I'd wiped my eyes, I saw that she had passed to me a large and spotless white handkerchief. For the first time, I saw the lady's face. Her age was difficult to guess. She might equally have been thirty or fifty. That didn't matter; her grey eyes drew my entire attention. If they were the windows of her soul, her eyes revealed a paradoxical character which, at first, I was unable to fathom. The mixture of kindness, compassion, fixity of purpose, and steely determination was beyond my experience. Instantly, I admired her. It was impossible to do otherwise.

"Blow your nose as well," she urged.

After a moment's hesitation, I obeyed. I would have complied instantly, except that it seemed extremely wrong to sully the pristine handkerchief with my snot.

"Thank you, Miss," I said.

She needed a respectful title, and I opted for the one with which I'd addressed teachers during my schooldays.

"Believe me," she replied, "no boy is worth it."

"It's not a boy, Miss."
Założenie było takie, że Niania Zamek był zatrudniony do opieki nad dziećmi zamożnej rodziny, która musi tu mieszkać. Jednak kiedy weszliśmy do korytarza, stwierdziłem, że dom był dziwnie spokojny jak na dom rodzinny. Nie było porozrzucanych zabawek ani innych pamiątek dzieciństwa. Najgłośniejszym dźwiękiem było tykanie zegara dziadka obok zabytkowego stołu z telefonem.

— Przypuszczam, nianiu — powiedziałem — że dzieci muszą być daleko.

"Nie ma dzieci, Christina. Mieszkam tu sam."

— Ale czy nie jesteś nianią?

„Już nie potrzebuję pracy, chociaż czasami tęsknię za młodym życiem, abym pokierował. Jeśli jesteś zainteresowany, opowiem ci o tym, gdy będę robił herbatę. A może wolisz opowiedzieć mi swoją historię”.

— Nie, nianiu, wolałbym usłyszeć o twoim życiu.

W rzeczywistości nie miałem wielkiej ochoty poznawać sytuacji Niania Castle, ale zdecydowanie nie chciałem myśleć o swoim życiu. Siedzenie w tym cichym domu z filiżanką herbaty było w tym momencie szczytem moich ambicji.

Zdziwiłem się, słysząc chichot niani.

— Czy jest jakiś żart, nianiu? Zapytałam.

„Niezupełnie, myślałem tylko o Marianne, ostatniej młodej osobie, którą miałem pod moją opieką. Miała wiele do powiedzenia o sobie”.

„Może cieszyła się przyjemniejszym życiem niż moje”.

Niania zaprowadziła mnie do kuchni, której umeblowanie mocno kontrastowało z korytarzem. Nic tutaj nie miało patyny starości, a jednak było na swój sposób staromodne. Stół nakryty Formica i dopasowane do niego krzesła należały do mojego dzieciństwa z lat pięćdziesiątych. Niania Castle napełniła czajnik, położyła gwizdek na jego dziobku, zapaliła zapałkę, zapaliła gaz i zagotowała wodę na kuchence.

„W pewnym sensie jestem pewna, że Marianne miała przyjemniejsze życie niż twoje” — odpowiedziała Niania. - Przynajmniej jako córka pana Blackstone'a nie miała zmartwień finansowych.

– Gerrym Blackstone? Zapytałam.

- Byłabyś bardziej uprzejma, gdybyś nazywała go panem Blackstone, Christina, ale masz na myśli właściwą osobę.