deologom myślenia pozytywnego nie chodzi o prawdę obiektywną, ale o takie przeinaczanie definicji prawdy, że prawdą staje się coś, dzięki czemu czujemy się lepiej. Stosuje się tu domorosłą i uproszczoną psychologię, która przechodzi w swoistą pseudoreligię sukcesu, bogactwa i absolutnego szczęścia. Potrzeby są tu realne, ale obietnice nierealne. Upragnione cele często fascynują właśnie dlatego, że są nierealistyczne. Wyraża się to w kluczowych dla pozytywnego myślenia tezach, takich jak: jeśli myślimy pozytywnie, spotykają nas same dobre rzeczy (J. Silva); nieważne, kim jesteś, ważne, za kogo się uważasz (A. Bierbach); to, w co wierzysz, staje się prawdą (L. Hay).