Przeciez ona jest w szoku, ludzie... Ciagle sie usmiecha, bo po prostu do niej jeszcze ta smierc nie dotarla... Przeciez to bylo nagrane natychmiast po smierci Pana Jurka... Ona ma blokade... Kiedy umarla moja babcia, ktora mnie wychowywala, to pierwszego dnia bylam tak dzielna, ze szok. Lacznie z tym, ze poszlam do kostnicy, uczesalam Babcie i umalowalam - sama; glaskalam babcie po buzi i mowilam jej, ze tak biednie wyglada, taka jest mizerna... Faceci z kostnicy byli zaskoczeni faktem, ze nie boje sie trupa, ani nie placze. A ja po prostu patrzac na cialo mojej Babi i tak nie rozumialam, ze ona juz nie zyje. Patrzylam, widzialam, ale to do mnie nie docieralo. Moj mozg tego nie przyjmowal do wiadomosci. Dopiero, kiedy dnia nastepnego nie bylam juz tym sama, bo przyjechal moj przyjaciel, zeby mnie wesprzec, to w koncu przestalam oporowac, a emocje puscily. I to na maksa. Plakalam, zygalam, zwijalam sie z bolu i rozpaczy. Dopiero drugiego dnia.