Każdy ma prawo do błędu (a więc o błąd nie można winić gruzińskiego zawodnika), ale błąd, a już tym bardziej w sporcie, nie powinien zagrażać życiu, tylko co najwyżej grozić kontuzją. A jeśli zagraża życiu, to znaczy, że to już nie żaden sport, tylko wyczyn. Którego żądne są spragnione propagandowych sukcesów kasty polityczne i kasty biznesmenów-reklamojebców oraz pozostające od zawsze na ich usługach zastępy dziennikarzy. Wszyscy ci ludzie sami nie odważyliby się zasiąść do saneczek zasuwających 150 km/h, ale pieją z zachwytu i nagradzają dużymi pieniędzmi porywających się na to szaleńców. Bo komu, jak nie szaleńcom, potrzebne są takie szybkości na sankach? Ciekawe, jak po takich wypadkach na sport wyczynowy zapatrują się rodziny tych niepotrzebnych ofiar. Reasumując, pomimo iż błąd konstrukcyjny tego akurat toru jest również czynnikiem, może nawet w przeważającej mierze, odpowiedzialnym, za tragedię, to nie można nie zauważyć, że gdyby ogólnie tory budowano, przyjmując maksymalne osiągi rzędu 50 km/h, czyli to, co w miastach wg kodeksu drogowego udaje się za prędkość bezpieczną, to przecież i bezpieczeństwo zawodników byłoby o wiele bardziej chronione, a i tak byłoby wiadomo kto