Panie Fredku, bardzo cenię sobie Pana opinie. Poruszył Pan temat, który od zawsze mnie nurtuje - temat prawdy, a raczej mówienia prawdy. Czy zwykły człowiek faktycznie jest w stanie ocenic co jest prawdą, a co nią nie jest?. Czy to co zauważamy wokół siebie, to jest tylko częśc prawdy czy cała prawda? Prosty przykład z czasów totalitaryzmu jaki z pewnością każdemu przyjdzie w tej sytuacji na myśl: do mieszkania wpada zdyszane dziecko - polskie, żydowskie nie ma znaczenia i chowa się za szafą przed oprawcami. Za minutę wpadaja oprawcy i pytają czy weszło tu dziecko? Czy podając fałsz i okłamując te świadome istoty, by ratowac dziecko - hańbię Imię Boga i narażam na karę w życiu doczesnym i duchowym? Czy na pytanie żony: spotkałeś się z tą Panią? Mam odpowiedziec prawdę, by ją przy tym zranic i wszystko zniszczyc? Przecież Bóg który w nas jest wie to lepiej. A może nie skłamię tym - bo nie tylko się z tą kobieta spotkałem, ale przeżyłem coś czego nie doświadczyłem przez całe obecne życie? Czy dla poznania tej prawdy miałem czekac do następnego wcielenia? Ciało które otrzymaliśmy jest marnym pyłem, ale Bóg który je zamieszkuje jest potężny - czy jestem w stanie go zranic takim kłamstw