Dziś siedzę sam w pokoju słysząc ciszę. Zegarek liczy czas a ja chciałbym słyszeć życie. Spokojny stan póki nic mi go nie zaburzy. Harmonia i chandra cisnąca się na uszy. Sam pośród burzy ze sztormem walczę. Myśli które bolą znów tłamsić je zacznę. Lecą znów łzy , kropla z kroplą tworzy morze. Szeleszczący wiatr chciałby pomóc lecz nie może. W słabym humorze przeszywające chwile. W biegu życia spalił znów się mój bilet. Odchodzę myślami i szukam zajęcia. Wciąż niespełniony podobno do wzięcia. Od lat monotonia i ciągła rutyna. Chaos panujący i niechęci do życia. Więcej pogardy i smutnej miny. Niż szczęśliwego życia którego sobie życzymy. Znów stoję w tym deszczu ten deszcz to łzy. I szukam w tym sensu lecz sens to chyba my. Tysiące złych myśli zabierają mi sny. I chciałbym się śmiać ocierając rzewne łzy. Zasnute niebo i moje czarne myśli. Oblany potem piekła chciałbym się oczyścić. Chciałbym odpocząć , zacząć to od nowa. A żeby wszystko się układało jak moje słowa. Rzewne łzy lecą jak grad z deszczem. Bombardują psychikę i moją przestr